Ieder jaar hoort er bij Pandora ook een taartborrel. Dit jaar was deze al tijdens de eerste dag gepland waardoor je eens een keer niet met een ontzettend slaapgebrek uren in de keuken door moet brengen, maar heb je gewoon de mogelijkheid om al de middag voor Pandora een taart te maken. Tot zover onze plannen, maar gelukkig is het gelukt om op de dag ervoor al een beetje voorbereiding te doen. Het recept dat we volgden ging er echter ook van uit dat je een dag van te voren met de voorbereiding zou beginnen.

De taart van dit jaar was een After Eight-taart. Eigenlijk was dit gezien het tijdstip waarop de gebakborrel zou beginnen een erg onhandige keuze, maar we namen toch maar de gok dat de Meiscie dit wel door de vingers zou zien. Zo niet, dan konden we het natuurlijk altijd nog een After Four-taart noemen, of beweren dat die uitspraak ging over 8 uur ‘s morgens. De voorbereiding bestond hier uit het smelten van een grote hoeveelheid chocolaatjes in een mousse van warme slagroom, dit overgieten in een afsluitbaar bakje en dit bakje in de koelkast zetten gedurende een nacht. Het recept wist helaas niet te vermelden hoe laat je moest beginnen.

Het andere deel van de taart dat al ruim van te voren gefabriceerd kon worden was de bodem. Hiervoor werd een beslag gemaakt met meel, eigeel en eiwit en in de oven zou dit een soort biscuit worden. Dit moest vervolgens met een broodmes tweemaal doorgesneden worden, maar hiervoor moest het eerst afkoelen. Hoe lang dit moest stond er niet bij, maar gezien de eerdere puzzel was een nacht een goede gok. Het moge duidelijk zijn dat dit recept boven de poolcirkel niet altijd even goed bruikbaar is.

Na een korte nacht puzzelen en een korte nacht slaap werd het dan toch daadwerkelijk tijd om eens bezig te gaan met de rest van de taart. De volgende stap was het opkloppen van het slagroommengsel, aangezien de taart stiekem gewoon een veredelde slagroomtaart was. Hiervoor kun je natuurlijk een mixer gebruiken, maar als je die niet hebt moet je maar met de hand het met een garde opkloppen. Dit is echter behoorlijk vermoeiend, maar met een beetje creativiteit kun je vast wel iets bedenken dat ervoor zorgt dat de garde uit zichzelf rond gaat draaien. Wat dacht je bijvoorbeeld van een schroefboormachine? Het werkte verrassend goed, en ik kan u meedelen dat het boek “De keuken van McGyver” binnenkort in de boekhandel bij u in de buurt zal liggen, vermoedelijk naast de paperclips. Met wat slagroomviagra erbij zou dit lang genoeg goed blijven om niet in te zakken voordat de taartborrel afgelopen zou zijn.

Vlak voor het begin van de borrel werd de finishing touch nog even aangebracht, wat is tenslotte een taart zonder decoratiestukje munt in het midden. Daarnaast moest uiteraard bij ons het bovenaanzicht van de taart lijken op een rolstruik. Hier hebben we weer het voordeel dat mensen niet exact weten hoe een rolstruik eruit ziet, en dat je met een paar simpele lijntjes en een beetje verbale communicatie al snel mensen ervan kunt overtuigen dat het toch echt een rolstruik voor moet stellen. Gewapend met de gerolstruikte en bemunte taart trokken we ten strijde richting het educafe.

Uiteraard waren we niet de enige personen die een taart verzorgd hadden, maar dit keer waren we zo ongeveer het enige team dat geen chocoladetaart verzorgd had. Andere opvallende creaties was de felgele pandataart van de felgele rotpanda’s, de torencake van pisa en de EWI-taart, die laatste was gemaakt door van alle EWI-verenigingen wat ingredienten los te peuteren en dit te combineren tot een taart die achteraf gezien niet zo heel smakelijk bleek te zijn.

Richting het einde van de borrel volgde de prijsuitreiking. Na de prijzen die je liever niet wilt winnen (denk aan de prijs voor de slechtste taart, de hoogste taart en de mooiste taart) volgde de prijs waar alles om draaide: de lekkerste taart. Het bleek dat onze lange strijd wederom succesvol verlopen is, de lekkerste taart was de roltaart. Ons prijzenpakket bestond dit maal uit een hartvormig bakblik, een zak besuikerde, mierzoete spekjes, een koker (barrel?) zuurstokroze decoratiekorrels en als klap op de vuurpijl een setje decoratietroetelbeertjes voor op de pizza, houdbaar tot 30 februari 2014. Het was dan wel weer jammer dat we de Meiscie uit hebben moeten leggen waarom we zo blij waren met de troetelbeertje, sommige mensen hebben ook echt geen historisch besef (of lezen de campuswiki te weinig).

Bij een taartpuzzel hoort natuurlijk ook een bonuspuzzel. Dit jaar had de organisatie dat heel creatief gedaan door alle teams die een taart gemaakt hadden een tompouche aan te bieden met daarop een toekan genaamd Zazoe die een bonus in zijn mond heeft. Deze tompoezel werd erg snel opgelost met het campuskaartje ernaast: de lijnen van de mond van Zazoe kwamen prachtig overeen met de wegen die in het carillonveld, waar de puzzel te vinden was op het punt waar de snavel van Zazoe begon. Deze puzzel heeft wel wat verschrikkelijke bijwerkingen gehad, nu kunnen we namelijk niet meer dit stukje carillonveld zien zonder er een toekan in te vinden.